Faalmechanismen

Een faalmechanisme is de wijze waarop een constructie door een serie van logisch opeenvolgende gebeurtenissen overgaat van normaal functioneren naar falen en/of bezwijken. Een waterkering kan op verschillende manieren falen. Falen kan ook optreden zonder dat er sprake is van bezwijken, bijvoorbeeld als uit het functioneel ontwerp blijkt dat de dijk te laag is.

Dit deel van de website bevat een beschrijving van mogelijke faalmechanismen die kunnen voorkomen bij waterkeringen. De faalmechanismen zijn gekoppeld aan de mogelijke schadebeelden en mogelijke noodmaatregelen.

Het faalmechanisme piping bestaat uit de drie submechanismen: opbarsten, heave en terugschrijdende erosie. Bij aanwezigheid van een cohesieve deklaag moet deze eerst opbarsten om een scheur/opening te kunnen vormen. In dit opbarstkanaal moet verder een zo grote verticale stroming aanwezig zijn dat er heave (dus een drijfzandsituatie) kan uittreden. Pas als de verticale stroming zo sterk is dat zandkorrels uit het watervoerende pakket naar het oppervlak kunnen worden getransporteerd, kan ook terugschrijdende erosie plaats gaan vinden.

Erosie betreft hier verschillende vormen van oppervlakteerosie. Interne erosie wordt behandeld onder de faalmechansimen Piping en Micro-instabiliteit.

Typen faalmechanismen 

Onderstaande figuur geeft een overzicht van faalmechanismen bij grondconstructies. De verschillende faalmechanismen kunnen elkaar beïnvloeden. Zo kan een afschuiving van het binnentalud ook leiden tot aantasting van de erosiebestendigheid van het binnentalud. Met dergelijke interacties zou in betrouwbaarheidsanalyses rekening moeten worden gehouden.

Faalmechanismen van Waterkeringen. Bron: Grondslagen voor hoogwater
(Directe) Faalmechanismen van waterkeringen. Bron: Grondslagen van hoogwaterbescherming (ENW). 

Algemene info over Faalmechanismen

Meer informatie